Aldin móðir eðalborna

Þjóðfundarsöngurinn 1851

Aldin móðir eðalborna, Ísland, konan heiðarlig, ég í prýðifang þitt forna fallast læt og kyssi þig, skrípislæti skapanorna skulu ei frá þér villa mig. Þér á brjósti barn þitt liggur, blóðfjaðrirnar sogið fær; ég vil svarinn son þinn dyggur samur vera í dag og gær; en hver þér amar alls ótryggur, eitraður visni niður í tær. Ef synir móður svíkja þjáða, sverð víkinga mýkra er; foreyðslunnar bölvan bráða bylti þeim, sem mýgjar þér; himininn krefjum heillaráða og hræðumst ei, þó kosti fjer. Legg við, faðir, líknareyra, leið oss einhvern hjálparstig; en viljirðu ekki orð mín heyra, eilíf náðin guðdómlig, mitt skal hróp af heitum dreyra himininn rjúfa kringum þig. Móðir vor með fald og feldi fannhvítum á kroppi sér, hnigin að ævi kalda kveldi, karlæg nær og holdlaus er; grípi hver sitt gjald í eldi, sem gengur frá að bjarga þér. Sjáðu, faðir, konu klökkva, sem kúrir öðrum þjóðum fjær; dimmir af skuggum dauðans rökkva, drottinn, til þín hrópum vær: Líknaðu oss eða láttu sökkva í leg sitt aftur forna mær!

Hjálmar Jónsson frá Bólu